សុខភាព ៖ ការបង្កើនការយល់ដឹងអំពីសុខភាពផ្លូវភេទជួយមនុស្សធ្វើការសម្រេចចិត្តប្រកបដោយការយល់ដឹង និងសុវត្ថិភាព។ ទោះបីអត្ថបទមួយមិនអាចលុបបំបាត់ការមិនពិតដែលចាក់ឬសយ៉ាងជ្រៅក៏ដោយ ប៉ុន្តែព័ត៌មានដែលគួរឱ្យទុកចិត្តកាន់តែច្រើន នោះកាន់តែប្រសើរ។
១. [នៅពេលដែលនរណាម្នាក់លេបថ្នាំ ពួកគេមិនឆ្លងជំងឺកាមរោគបានទេ] នេះគឺជាការមិនពិតមួយ។ ការលេបថ្នាំពន្យាកំណើត មានប្រសិទ្ធភាពតែមួយគត់ដើម្បីការពារការមានផ្ទៃពោះ។ មធ្យោបាយតែមួយគត់ដើម្បីការពារខ្លួនអ្នកពីការឆ្លងជំងឺកាមរោគ នៅពេលប្រើវិធីពន្យារកំណើតគឺដោយពាក់ស្រោមអនាម័យ។
២. [វិធីសាស្ដ្រដក ឬទាញចេញ ការពារការមានផ្ទៃពោះ] វិធីសាស្ដ្រដក ឬទាញចេញ ឬចាក់ទឹក្រៅពាង គឺនៅពេលដែលលិង្គត្រូវបានទាញចេញពីទ្វារមាសមុនពេលបាញ់ទឹកកាម។ ទោះបីជាវាអាចកាត់បន្ថយឱកាសនៃការមានផ្ទៃពោះក៏ដោយ វិធីសាស្ដ្រទាញចេញនេះមិនមែនជាមធ្យោបាយដែលអាចទុកចិត្តបានក្នុងការការពារការមានផ្ទៃពោះឡើយ។ នៅពេលប្រើវិធីនេះបានត្រឹមត្រូវ វាអាចកាត់បន្ថយហានិភ័យនៃការមានផ្ទៃពោះ ប៉ុន្តែភាពប្រាកដប្រជាអាចលំបាកក្នុងការប៉ាន់ប្រមាណ។ បន្ថែមពីនេះ ក្នុងករណីខ្លះលិង្គបញ្ចេញសារធាតុរាវមុនមុនចេញទឹកកាម ខណៈមេជីវិតឈ្មោលអាចមានវត្តមាននៅក្នុងសារធាតុរាវនេះ។ នៅក្នុងការសិក្សាមួយ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានពិនិត្យសំណាកនៃការបញ្ចេញសារធាតុរាវ មុនចេញទឹកកាម ពីអ្នកចូលរួម 27 នាក់។ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានកំណត់អត្តសញ្ញាណមេជីវិតឈ្មោលក្នុង 10នាក់នៃអ្នកចូលរួម។ មនុស្សមួយចំនួនមានទំនោរបញ្ចេញមេជីវិតឈ្មោល មុនពេលចេញទឹកកាម ខណៈអ្នក ខ្លះទៀតមិនមាន។ អ្នកជំនាញបានសន្និដ្ឋានថា ស្រោមអនាម័យគួរតែត្រូវប្រើចាប់ពីពេលដំបូងនៃការប៉ះប្រដាប់ភេទ ទោះបីជាបុរសខ្លះទំនងជាមិនសូវលេចមេជីវិតឈ្មោលនៅក្នុងសារធាតុរាវមុនការបញ្ចេញទឹកកាមរបស់ពួកគេក៏ដោយ។
៣. [វិធីសាស្ដ្រដក ឬទាញចេញ ការពារជំងឺកាមរោគ] ដោយប្រើវិធីដក អ្នកនៅតែអាចឆ្លងជំងឺកាមរោគ ដូចជាមេរោគអេដស៍ ជំងឺអ៊ប៉ស រោគស្វាយ ជំងឺប្រមេះទឹកបាយ ឬជំងឺ Chlamydia។
៤. [ការប្រើស្រោមអនាម័យពីរ បង្កើនការការពារទ្វេដង] វាពិតជាកាន់តែប្រថុយប្រថាន ក្នុងការប្រើស្រោមអនាម័យពីរ ឬច្រើននៅពេលរួមភេទ។ លទ្ធភាពនៃការបែកស្រោមអនាម័យគឺខ្ពស់ជាង ដោយសារតែបរិមាណនៃការកកិតស្រោមអនាម័យរយៈពេលយូរ។ ការប្រើស្រោមអនាម័យតែមួយគឺជាជម្រើសដ៏ល្អបំផុត។
៥. [អ្នកអាចឆ្លងជំងឺកាមរោគពីកៅអីបង្គន់] ជំងឺកាមរោគឆ្លងតាមរយៈទ្វារមាស រន្ធគូថ ឬការរួមភេទតាមមាត់ដោយមិនបានការពារ ការប៉ះពាល់ប្រដាប់ភេទ និងការចែករំលែកប្រដាប់ប្រដារផ្លូវភេទ។ មេរោគដែលបណ្តាលឱ្យកើតជំងឺកាមរោគ មិនអាចរស់បានយូរនៅខាងក្រៅរាងកាយមនុស្សនោះទេ ដូច្នេះហើយ ជាទូទៅពួកវាងាប់យ៉ាងលឿនលើផ្ទៃ ដូចជាកៅអីបង្គន់ជាដើម។ស្រដៀងគ្នានេះដែរ បាក់តេរីដែលបង្កជំងឺកាមរោគ ដូចជាជំងឺ Chlamydia ជំងឺប្រមេះទឹកបាយ និងរោគស្វាយ មិនអាចរស់បាននៅខាងក្រៅភ្នាសរំអិលរបស់រាងកាយក្នុងរយៈពេលយូរនោះទេ។ ដោយហេតុផលនេះ ពួកវានឹងមិនរស់នៅលើកៅអីបង្គន់ឡើយ។
៦. [មិនមានការព្យាបាលសម្រាប់ជំងឺកាមរោគទេ] នេះគឺជាការមិនពិតទេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ទោះបីជាពួកគេអាចព្យាបាលបានក៏ដោយ មិនមែនទាំងអស់សុទ្ធតែអាចព្យាបាលបាននោះទេ។ ការឆ្លងមេរោគដោយបាក់តេរី រោគស្វាយ ប្រមេះទឹកបាយ និងជំងឺ Chlamydia និងការឆ្លងមេរោគប៉ារ៉ាស៊ីត trichomoniasis អាចព្យាបាលបាន។ មេរោគដែលនៅសេសសល់ចំនួនបួនគឺ៖ ជំងឺរលាកថ្លើមប្រភេទ B, វីរុស Herpes simplex (HSV), មេរោគអេដស៍ និងវីរុស papillomavirus (HPV) នៅតែមិនអាចព្យាបាលបាន។
៧. [អ្នកមិនអាចឆ្លងជំងឺកាមរោគបានទេ លុះត្រាតែអ្នកមានការរួមភេទ] ការរួមភេទមិនមែនជាវិធីតែមួយគត់ដែលមនុស្សម្នាក់ អាចឆ្លងកាមរោគបានទេ។ ការរួមភេទតាមមាត់ ការប៉ះប្រដាប់ភេទ និងការចែករំលែកប្រដាប់ក្មេងលេងផ្លូវភេទ គឺជាមធ្យោបាយផ្សេងទៀតដែលជំងឺកាមរោគអាចឆ្លងបាន។ ក្រៅពីទំនាក់ទំនងផ្លូវភេទ ក៏អាចឆ្លងជំងឺកាមរោគពីការប៉ះពាល់នឹងឈាមដែលមានផ្ទុកមេរោគឆ្លង រួមទាំងតាមរយៈការប្រើម្ជុលរួមគ្នាផងដែរ។
៨. [មានតែបុរសស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នាប៉ុណ្ណោះដែលឆ្លងមេរោគអេដស៍] អ្នកណាក៏ដោយ អាចឆ្លងមេរោគអេដស៍បាន មិនខ្វល់ថាភេទ ជាតិសាសន៍ ឬអាយុឡើយ។ ប្រសិនបើអ្នកមានផ្ទុកមេរោគអេដស៍ ហើយមិនដឹង អ្នកទំនងជានឹងចម្លងជំងឺនេះទៅអ្នកផ្សេង។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើអ្នកដឹងពីស្ថានភាពរបស់អ្នក អ្នកអាចធានាបានថាដៃគូរបស់អ្នកការពារ។
៩. [អ្នកអាចចម្លងជំងឺកាមរោគបានលុះត្រាតែអ្នកមានរោគសញ្ញា] មនុស្សជាច្រើនចម្លងជំងឺកាមរោគដល់អ្នកដទៃដោយមិនដឹងខ្លួន។ ជំងឺកាមរោគអាចឆ្លងដោយមានរោគសញ្ញា ឬគ្មាន។ ភាគច្រើននៃជំងឺកាមរោគមិនមានរោគសញ្ញា ឬគ្រាន់តែជារោគសញ្ញាស្រាល។ នោះហើយជាការសំខាន់ក្នុងការធ្វើតេស្តជាប្រចាំ និងត្រូវប្រើស្រោមអនាម័យ ដើម្បីការពារជំងឺកាមរោគតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។
សរុបមក ជំងឺកាមរោគគឺជារឿងធម្មតា ប៉ុន្តែអាចការពារបាន។ ការធ្វើតេស្តជាទៀងទាត់ និងការយល់ដឹងពីរបៀបរក្សាខ្លួនអ្នកឱ្យមានសុវត្ថិភាព គឺជាគន្លឹះក្នុងការបន្តគ្មានជំងឺកាមរោគ៕
source: medicalnewstoday
